Reünie te Katwijk aan zee in 2019.

Met die club van ons kom je nog eens ergens. Wie vaart er nu naar Katwijk? Ze hebben daar toch geen haven ? En als je naar het strand wil, dan doe je dat per auto en sta je tenminste in de file om er te komen en nog een keer om ergens een parkeerplaats te vinden.

Dus gingen we deze keer per boot naar dat dorp aan Zee.

Eenieder komt vanuit heel Nederland. Tot Friesland aan toe.

Wij van de Brendaen uit West Brabant. We vertrokken op maandag de 27^e Mei. Ik ben vandaag 77 jaar en 1 dag. Wat een leeftijd. M’n zoon Michiel gaat mee. Varen via Dintelmond ( voor brandstof) de Volkerak sluizen, Dordt en de Noord naar Rotterdam, alwaar we via de parksluizen de Delftse Schie invaren. We nemen de kleine oude sluis met vaste bruggen naast de jongere. Het is een tunnel. We passen er net onder met onze strijkhoogte van 3,45m. Michiel staat op het kajuit dak te kijken of het goed gaat. Ik hoor krassen, maar dat is van de kleine dunne auto radio antenne. Best eng.

De vaart door Rotterdam gaat goed en bij Overschie, waar je een haakse bocht moet maken, is die verdwenen!!

Wanneer ik hier destijds kwam vroeg ik me altijd af hoe de grote beroeps vaart jongens hier rond konden komen. Dat hebben ze, bij Rijkswaterstaat, blijkbaar ingezien en nu kun je recht doorvaren via een nieuw kort stukje kanaal, dat dan wat verder, weer op de Schie aansluit. Prachtige oplossing.

In Delft konden we in de kom aan het begin van de stad aanmeren voor de nacht.

En een stads wandeling maken.

Vanuit die ligplaats zie je knapen van binnenschepen langskomen. Diepgeladen met zand of zoiets of hoog opgeladen met containers. Je vraagt je af hoe ze al die smalle bruggen kunnen passeren.

Dus de volgende dag, woensdag, maakten we gebruik van een groot diepgeladen binnenschip, dat we voor ons lieten varen en de bruggen rond Delft opende. Daar na voer ie naar een industrie terrein en moesten we, op eigen kiel, verder de bruggen verzoeken voor ons te heffen. Dat deden ze vlot en soms al zonder melding mijnerzijds, wanneer ze ons aan zagen komen.

Er was echter een brugwachter die je bestrafte wanneer je al door voer, wanneer de brug bijna verticaal stond. Elders verzoeken ze je juist dat te doen, want de lichten kunnen pas op groen als de eindschakelaars aan gedrukt zijn.

Om iets over 12-en al in Katwijk, alwaar we aan de meldsteiger ons entree maakten. We mogen voor een zacht prijsje van 10 Treuro/nacht aan de overkant bij de andere de Ruiters, op een rijtje achter elkaar, aanleggen. Daar hadden Ger en Trea voor gezorgd. Dank U.

De eerste en de laatste kreeg elk een grote de Ruiter vlag van Astrid. Zo zijn we herkenbaar.

Eind van de middag op de wal met de klapstoelen, eten en drinken en verhalen uitwisselen. Gezondheid, kinderen. Kleinkinderen en zelfs achterkleinkinderen. Ja, ja die zijn er ook.

Katwijk. Een vissersplaats, zoals gezegd, zonder haven. De boten werden destijds op het strand gezet, naast de ondiepe en smalle monding van de Rijn. Want, alhoewel ze een binnenhaven hebben, moeten ze helemaal omvaren via Leiden en het Noordzeekanaal om tenslotte in IJmuiden de Zee te bereiken. 60 km liggen ze hierdoor van Zee verwijderd. Je moet er mee leren leven zei de dokter.

De Hemelvaartsdag is de officiële begindag. Aanvankelijk koel en bewolkt. Tegen 4-en prachtig en zonnig. Dit is de Borrel tijd. Het wordt steeds beter. Drank, etenswaardigheden en verhalen. Eenieder heeft z’n best gedaan. De hapjes zijn steeds mooier. Michiel maakt furore met z’n Pindasaus.

Schrijver dezes maakt van de gelegenheid gebruik door aan Astrid & John een aluminium windvaan aan te bieden in de vorm van hun boot. Ter vermijding van onzekerheden heb ik zelfs de naam: de Hendrik erop aangebracht.

John reageert later door aan de aanwezigen mede te delen, dat ik de volgende reünie, die dus in 2020, zal organiseren.

 ’s Avonds zitten we bij elkaar op de boten.

’s Nachts maakt Paddy me wakker omdat ze voetstappen aan dek hoort en enig geruis. Ik eruit en nix te zien.

’s Morgens biecht Michiel op dat ie nodig moest plassen daarom het voorluik opende aan dek ging en over muur in het water spoot.

Dat krijg je met bemanning.

De walkant is wat laag en de boot wat hoog, waardoor de klim aan boord voor Paddy te lastig is. Ze heeft van die ruimtevaart knieën, weet je wel. Ger (van de Lagos) leent ons zijn loopplank en die doet ’t veel beter. Alhoewel ze toch nog knap wankel op die plank staat en veel steun in de zij ( door ons ) nodig heeft.

Vrijdag naar het gemaal, dat op loopafstand van onze ligplaatsen ligt. Het begon natuurlijk als een afdambare afsluiting van de Rijn en verliep als stoom- diesel- en electrisch gemaal naar de huidige staat. In een bijzaaltje krijgen we hier uitleg over.

Eenmaal terug aan boord is er een groot probleem: kinderen hebben een grote enge man in de bosjes gezien ! Dat is schrikken. 2 jonge dames handhaafdsters (best mooie meiden) komen langs en ons Michiel is de pineut. Hij zat even afgezonderd een sjekkie te roken en dat veroorzaakte het alarm. Na adres enz. opnemen en ook nog een politieman op de fiets erbij gaan ze weer weg.

Eenieder opgelucht. Vooral wij.

John komt langs voor de accu’s en ziet, dat ze verkeerd aangesloten zijn. Start en verbruik accu’s moeten omgewisseld worden. Doen we. Hij heeft ook de Lagos een grote goede beurt gegeven. Vandaar dat Ger & Trea hem gekocht hebben. Die boot heeft nu kwaliteit en zelfs spudpalen. De nieuwste trend.

Tegen de avond zien we de anderen lopen en sluiten we ons bij hen aan, naar een restaurant, ook op loopafstand vlak bij het gemaal van vanmorgen. Is leuk en de maaltijd is eigenlijk net zo iets als in Zwolle. Ieder keer weer andere hapjes. lekker en op theeschoteltjes grootte.

Zaterdag. Naar het stads of dorps museum. Is best interessant. Mooie scheepsmodellen en sterke verhalen over de gewoonten van destijds. De vrouwen plasten wijdbeens, omdat ze wijde rokken droegen en hun onderbroeken onder niet dicht zaten. Even een kuiltje in het zand schrapen met je klomp dat vol gooien vervolgens toedekken. Klaar. Moet je nu eens om komen.

Een heet hangijzer is een handgreep bij de open haard waar je je aan vast kunt houden en dan je laars aan het haardvuur kunt drogen en warmen.

Bomschuit is afgeleid van bodemschuit, omdat ze vanwege de afwezigheid van een haven op het strand gezet werden. En dan maak je dat woord wat korter en ontstaat bomschuit. Het strand bij het dorp heette daarom de werf of de wurft. Nu Boulevard. Dat heet vooruitgang.

Edoch, het strand is van hieruit nauwelijks te zien, vanwege een dijk onder het zand (na 1953) en parkeergarages er ook onder.

Eind van de middag, Jeu-de-boulen. Eenvoudig spelletje dat knap moeilijk is. Gooi je balletje maar eens zo dicht mogelijk bij een andere. De meesten rollen door of gaan dwars uit, door oneffenheden van het fiets/wandelpad.

Daarna Bar-B-Q. Weer beter. Ieder heeft z’n best gedaan de hapjes zien er zelfs uit, zoals ze in een restaurant opgediend worden. En het vlees, van de plaatselijke slager, is zeer mals.

Zondag 2 juni 2019. Het zit er weer op. Jammer. De eerste lage brug richting Leiden opent om 1 uur vanmiddag. Lijkt wel, dat iedereen die een bootje heeft op het water zit. Als de dag voorbij is denk ik dat ik er wel 100 tegen gekomen ben.

En eentje daarvan is een heel bijzondere. Er staat ergens een bord veerpont langs de kant. Kijk er naar uit en plotseling vaar ik er boven op. Je schrikt je rot. BOEM!!! dat ding is zo laag (en zwart geverfd) dat je alleen een mastje en wat vlaggen kan zien. Terwijl ik het zag ramde ik de motor nog in z'n achteruit, maar 20 ton stopt niet zo snel.
De kant in en schade opnemen en de zenuwen kalmeren. De veerbaas ( een vrijwilliger) is zich ook rot geschrokken, maar heeft geen persoonlijke schade Gelukkig. Want een kneuzing of erger is echt een ramp. Nu alleen blikschade van het pontje van aluminium. Deukje in de verschansing, de verschansings pijp is krom en plat en een dashboard kast heeft deukies. Wisselen gegevens en adressen uit en krijg een kop koffie bij een andere vrijwilliger van het pontje. Politie komt niet, veel te druk elders weet je wel.

Die dag verder gevaren naar Alphen aan de Rijn.
Aldaar gezwommen, want dat zie je zoveel om je heen, dus moet je het proberen.

Maandag 3 juni 2019. de laatste dag. Door Alphen en verder. Bij Boskoop gaat de brug open voor een enorm afgeladen container schip. Dat die grote dingen op zulke smalle gekanaliseerde rivieren kunnen varen. Vlak bij de brug is het iets breder, zodat we de kant in kunnen duiken en plaats maken zonder krassen of deuken op te lopen. Die schepen moeten wel TV camera's op de boeg hebben, want vanaf de brug kunnen ze niets zien.

Dan langs Gouda, de Hollandsche IJssel en verder naar onze thuishaven in de Heen, genaamd de Schapenput. Hoe komen ze op die naam. Het was weer een mooie en interessante vaart.

 Foto´s staan op de volgende pagina `Verder`